LESKOVAC – Dr Aleksandar Rangelov, ortoped u Opštoj bolnici u Leskovcu, koji je bio angažovan u Kovid bolnici, na svom FB objavio je ovaj prilog. Poučan! Svakako. Govori o tome da na svetu ima ljudi koje nikada ne bi trebalo zaboraviti!
Majka Tereza, rodjena kao Agnesa Gondža Bojadži (Skoplje, 1910 – Kalkuta, 1997) je bila časna sestra, rodjena je u Skoplju u albanskoj katoličkoj porodici. Posle osnovne škole upisala je srpsku gimnaziju. Godine 1950. Majka Tereza osniva red Misionarke milosrdja koji je kasnije priznat i nalazi se pod papskom kontrolom. Obavezuju se na nesklapanje braka, siromaštvo i poslušnost. Majka Tereza je vodila centre za siromašne, bolesne, siročiće i umiruće Kalkute. Pomagala je leproznim bolesnicima.
Kako su Misionarke milosrdja rasle pod njenim vodjstvom, one su proširile svoj red i u druge zemlje. Red ima 3000 sestara i 500 braće u oko 100 zemalja sveta.
Do 1970-ih Majka Tereza je postala poznata u svetu kao humanitarac i zastupnik siromašnih i bespomoćnih.
Dobila je Nobelovu nagradu za mir 1979. za svoj humanitarni rad.
Povodom smrti, na mestu rodne kuće u Skoplju je 1997. otkrivena spomen ploča u koju je urezana njena čuvena izreka: „Svet nije gladan samo hleba, nego još više ljubavi“.
Ahmed Ademović (Leskovac, 1873, Leskovac, 1965) bio je srpski vojni trubač romskog porekla, učesnik balkanskih ratova, kao i Prvog svetskog rata. Tokom Kumanovske bitke 24. oktobra 1912. godine, u prelomnom trenutku , Ahmed se ušunjao u pozadinu turske vojske tako što je preko svoje uniforme obukao fes i kaftan mrtvog turskog vojnika i odsvirao, po sluhu, njihove trubne znake za povlačenje. Zbunjena turska vojska, koja je u tom trenutku bila u silovitom naletu, počela je da se povlači. Onda je opet, neopažen, prešao nazad, medju srpske trupe i odsvirao signal za juriš.
Taj zvuk trube za povlačenje je trenutak kada je bitka bila dobijena i to je prva velika pobeda srpske vojske u Prvom balkanskom ratu. Srpska vojska je nanela Turcima poraz i otvorila put za nadiranje dolinom Vardara. Ahmed Ademović je za taj podvigom odlikovan Karadjordjevom zvezdom. To odlikovanje nije skidao do kraja života.
Tokom Drugog svetskog rata, 3. decembra 1941. godine, Nemci su streljali dvojicu njegovih sinova – Redžu i Ramu u Arapovoj dolini u podnožju Hisara sa još oko 400 Roma.
Poslednje godine života Ahmed je proveo u romskom leskovačkom naselju Podvorce u bedi, kod svog unuka Fadila. Umro je 1965. godine u svojoj 92. godini.
Diana Budisavljević, devojačko prezime Obekser (Inzbruk, 1891 – Inzbruk, 1978) je humanitarka austrijskog porekla koja je tokom Drugog svetskog rata spasila 15.336 dece iz ustaških logora smrti u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj. Deca koju je pokušavala da spase su bila uglavnom srpska, sa Korduna, Kozare, hrvatskih i bosanskih sela. Ova akcija bila je jedna od najtežih i najobimnijih humanitarnih akcija vezanih za koncentracione logore u Drugom svetskom ratu. Umrlo je 3.254 dece, tokom spasavanja ili odmah po napuštanju logora, iscrpljeno torturom, gladju i bolešću, dok je više od 12.000 izbavljene dece preživelo rat.
Josip Rajl-Kir (selo Sirač, kod Daruvara, 1955, Tenja, kod Osijeka, 1991) bio je Hrvat, zapovednik osječke policije. Početkom rata u Hrvatskoj, smatra se da je ubijen, jer je sprovodio mirnu politiku za rešavanje problema sa Srbima, što nije odgovaralo tadašnjem hrvatskom poglavaru Branimiru Glavašu.
Na dužnost zapovednika policije u Osijeku postavljen je nakon prvih višestranačkih izbora 1990. godine.
Bio je miroljubiv, ljutili su ga nerazumni ispadi i sa hrvatske i sa srpske strane te je požrtvovano nastojao da spreči otvoreni rat u istočnoj Slavoniji. Činio je to sopstvenim primerom – sam i nenaoružan odlazio je na barikade srpskih ustanika oko Osijeka pokušavajući da pregovara sa njima. Nekoliko nedelja pre nego što je ubijen, u Tenji je lično razoružao svog naknadnog ubicu Antuna Gudelja, jednog od hrvatskih ekstremista.
Ubijen je 1. jula 1991. godine, oko 13.30 sati, na prilazima prigradskom osječkom naselju Tenji, zajedno s još dvoje osobe. Ubio ga je hrvatski policajac Antun Gudelj. Njegovo ubistvo organizovao je ekstremni ogranak HDZ-a u Osijeku, navodno u dogovoru sa Zagrebom.
Srđan Aleksić (Trebinje,1966 – Trebinje, 1993) poznat je po tome što je izgubio život braneći sugradjanina muslimana od batinanja. U ratu je bio pripadnik Vojske Republike Srpske.
Dana 21. januara 1993. godine, grupa pripadnika Vojske Republike Srpske legitimisala je osobe na trebinjskoj pijaci. Nakon što su ustanovili da je jedna od legitimisanih osoba Alen Glavović, Bošnjak, počeli su ga maltretirati i tući. Tada je Srđan priskočio u pomoć Glavoviću, a četvorica vojnika su, umesto Glavovića, kundacima pušaka pretukli Srđana. Od zadobijenih batina Srđan je pao u komu i preminuo 27. januara 1993. godine.
Srđanov otac je u čitulji napisao:
„Umro je vršeći svoju ljudsku dužnost.“
Ulica Velikih drveta u Sarajevu,petnaest godina nakon Srđanove smrti, nazvana je po njegovom imenu.
U obrazloženju je navedeno:
„Bez ljudi kao što je Srđan Aleksić i njihovih herojskih djela, čovjek bi izgubio nadu u ljudskost, a bez nje naš život ne bi imao smisla.“
Alen Glavović danas živi u Švedskoj, oženjen je i ima dvoje dece. Svake godine posećuje Trebinje, Srđanov grob i njegovog oca.
Mahatma – na Sanskritu znači velika duša.
Velike duše nisu ograničene rasom, nacijom, polom, poreklom ili zanimanjem.
Velike duše su ograničene jedino Bogom.
One su putokaz ka njemu.
Put počinje pitanjem: „Oče, koji put vodi ka tebi?“
Odgovor glasi: „Čim ga tražiš, znači da si ga našao!“
Nije siromašna zemlja po kojoj su rasute mahatme.
Ona je blagoslovena!
